کد مطلب:28233 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:128
1279. امام علی علیه السلام: پیامبر خدا قبض روح شد، در حالی كه من خود را سزاوارترینِ مردم به امر حكومت می دانستم. امّا مردم، بر حكومت ابوبكر توافق كردند. من هم تسلیم شدم و پیروی كردم. سپس هنگام مرگ ابوبكر رسید. چنین می دیدم كه حكومت را به [ كسی] جز من واگذار نكند؛ امّا او عمر را به حكومت رساند. من هم تسلیم شدم و پیروی كردم. سپس عمر بیمار شد. گمان می بردم حكومت از من نگذرد؛ امّا عمر، آن را میان شش نفر قرار داد كه من یكی از آنها بودم. در نتیجه، حكومت به عثمان رسید. بازْ تسلیم شدم و اطاعت كردم. تا این كه عثمان كشته شد. مردم به نزد من آمدند و با من با میل و رغبت، بیعت كردند، نه از روی اجبار.[2]. 1280. امام علی علیه السلام - در نامه ای به طلحه و زبیر -: پس از حمد و سپاس خدا؛ به درستی كه شما دانستید - گرچه آن را كتمان كردید - كه من به سوی مردم نرفتم تا این كه مردم، مرا خواستند، و من با آنان بیعت نكردم، تا این كه آنان با من بیعت كردند و در حقیقت، شما دو نفر هم از كسانی بودید كه به سویم آمدید و با من، بیعت كردید. به درستی كه عموم مردم با من، نه بر پایه زورْ بیعت كردند و نه برای دستیابی به متاعی آماده.[3]. 1281. الفتوح: عمّار یاسر، نزد علی بن ابی طالب علیه السلام آمد و گفت: ای امیر مؤمنان! حال كه مردم با میل و رغبت با تو بیعت كردند، نه از روی ناخشنودی، به سوی اسامة بن زید، عبد اللَّه بن عمر، محمد بن مسلمه، حَسّان بن ثابت و كعب بن مالك بفِرست و آنان را به آنچه مهاجران و انصار در آن شركت كردند، فراخوان. علی علیه السلام فرمود: «ما را به كسانی كه به ما میل و رغبت نشان نمی دهند، نیازی نیست».[4].
1278. امام علی علیه السلام - در نامه ای به كوفیان، هنگام حركت از مدینه به سوی بصره -: مردم با من بیعت كردند، نه از روی بی میلی و جبر، بلكه با میل و اختیار.[1].